Den Haag, 10 oktober, 7:15 uur ’s ochtends – mijn slaapkamer
Hij kijkt me loom en vol vertrouwen aan terwijl ik zachtjes met mijn hand over zijn borst strijk. Alles aan zijn houding is ontspannen. We liggen nog even in stilte. Ik beweeg langzaam, om hem niet te storen terwijl ik uit bed stap. Hij volgt me met zijn ogen. Alsof hij hoopt dat ik nog even blijf liggen.
Ik loop naar beneden en zet koffie. In de keuken hoor ik dat hij een sprong uit bed maakt. Een halve minuut later verschijnt hij in de deuropening. Hij geeuwt, rekt zich uit, springt geruisloos op het aanrecht en gaat naast me zitten alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Met een glimlach zeg ik zacht: “Kom maar, lieverd. Hier staan je brokjes.”
Sinds mijn partner me verliet, is hij mijn alles, mijn kat. Groot, eigenwijs, zwart-wit en onmogelijk om te negeren. In de stilte die achterbleef nadat mijn relatie knapte als een luciferhoutje, is hij de enige constante gebleven. Niet om me te redden – daar doet hij niet aan – maar gewoon om er te zijn. Hij vult mijn huis met zijn stille aanwezigheid en geeft me gezelschap op de momenten dat ik het het hardst nodig heb.
Als ik wegzink in dat zeurende gemis is hij degene die miauwt op onmogelijke tijdstippen, op mijn toetsenbord gaat liggen, of ineens besluit dat mijn gloednieuwe zetel zijn nieuwe bed is. Als ik mezelf probeer te verliezen in zielige muziek, duwt hij zijn kop onder mijn hand. Niet uit empathie, maar omdat het etenstijd is.
En toch. Hij dwingt me te leven. Te reageren. Te blijven bewegen.
Dankzij mijn kat heb ik geleerd dat gezelschap niet altijd menselijk hoeft te zijn. De band die we delen is puur en ongedwongen.
Wat is dat dan, die troost?
Troost is geen oplossing. Het is geen magisch inzicht of een gesprek dat alles oplost. Troost is iets kleins dat je vasthoudt op het moment dat je dreigt te breken. Iets dat je lijf tot rust brengt, je hoofd even tot stilte dwingt.
En dat kan beginnen met iets ogenschijnlijk onbenulligs. Zoals de kat die elke ochtend achter je aan loopt. Die je dwingt om even stil te staan. Die je wakker spint als jij jezelf liever onder de dekens had begraven.
Het is misschien maar een dier – maar precies dát maakt het zo verdomd eerlijk. Een kat heeft geen verwachtingen, geen oordeel, geen ingewikkeld gesprek. Hij wil gewoon bij je zijn. Je hoeft niets uit te leggen. Op dagen dat je jezelf amper overeind krijgt, helpt zo’n routine – eten geven, even spelen, samen op de bank – je letterlijk om te blijven bewegen.
Troost kan ook komen uit een warme kop koffie op hetzelfde tijdstip elke ochtend. Of een wandeling zonder telefoon, iedere avond vlak voordat je naar bed gaat. Het zijn geen grote dingen, maar het zijn ankers. Geen groots inzicht, wel een vorm van houvast.
Veel mannen proberen het anders: nog harder werken, meteen doorgaan met daten, alles rationaliseren. Of ze verdoven zichzelf – met drank, met eindeloos scrollen, met sporten tot ze totaal uitgeput zijn. Maar je systeem heeft iets anders nodig. Eerst landen, dan bouwen.
En ja, het voelt onwennig om troost te vinden in iets eenvoudigs. Maar vergis je niet: troost is niet soft. Het is noodzakelijk. Het is een manier om niet te breken onder het gewicht van wat je doormaakt. Je zenuwstelsel moet herstellen van een klap. En dat begint bij ritme.
Eén van mijn cliënten – een 42-jarige ondernemer – begon met elke ochtend tien minuten buiten wandelen. Geen diepe inzichten, geen meditaties. Gewoon buiten zijn, benen bewegen, lucht in zijn longen. Na drie weken zei hij: “Ik voel me nog steeds klote, maar ik ben niet meer verdwaald.”
Hoe dan?
Begin klein. Zoals jouw kat zijn vaste rondje maakt, kun jij ook jouw ritueel vormgeven. Eén moment op je dag. Een half uur zonder scherm. Een kop koffie met muziek. Je hand op die warme vacht. Iets eenvoudigs dat je helpt landen in je lijf, in je dag. Waar het om gaat is dat je iets vindt dat níét over je ex gaat. Iets wat jou in beweging houdt, zelfs als je het liefst stilvalt.
Het hoeft niet groots te zijn, als het maar echt is; wezenlijk. Begin ermee – hoe ongemakkelijk of simpel het ook voelt – zo leg je een basis. Iets kleins dat van jou is, en dat je helpt om langzaam weer op te bouwen.
Een paar suggesties:
- Elke ochtend om exact 6:45 uur een stevige wandeling zonder telefoon. Geen podcast, geen agenda, gewoon jij en de stilte.
- Vrijwilligerswerk op een plek waar niemand je kent en niemand je verwacht.
- Een week lang koken uit een kookboek dat voor iedereen behalve mannen met weinig vrije tijd is geschreven. Dus inclusief recepten met vergeten groenten en een saus die uren moet sudderen. Geen afhaal. Geen excuses.
- Start met datgene waar je altijd te weinig tijd voor had. Basgitaar. Japans leren. Fotografie. Niet om er goed in te worden, maar om jezelf te verrassen.
- Of toch… een kat. Eentje die je consequent negeert, maar stiekem wel naast je komt liggen als je het moeilijk hebt.
Het gaat niet om troost die groot voelt. Het gaat om rituelen die klein genoeg zijn om je aan vast te houden – iets dat je troost biedt en helpt de eenzaamheid te verdrijven.
Weet je niet waar je moet beginnen?
Soms is het enige wat je nodig hebt iemand die met je meedenkt, zonder oordeel.
In mijn 1:1 coachingstraject help ik je om weer grip te krijgen – op je gedachten, je emoties, en je leven. Geen langdurig traject met lange praatsessies, wel: eerlijke korte gesprekken, praktisch, doelgericht en op jouw tempo. Soms zijn enkele gesprekken genoeg om weer richting te voelen en een nieuwe weg in te slaan.
Of je nou net bent verlaten of al maanden rondloopt in de mist: dit is het moment om de regie terug te pakken. Of kijk het nog enkele maanden aan en onderzoek dan nog eens of je écht verder bent gekomen.
