mijn persoonlijke relatiebreuk verhaal

Van dolverliefd naar doodongelukkig

Hester zit aan tafel met bos tulpen naast zich

Daar was ie dan eindelijk, de liefde van mijn leven. We vonden ons droomhuis in een prachtig natuurgebied en gingen verbouwen. Daarvoor moest ik wel verhuizen naar de andere kant van het land vanuit mijn vertrouwde Den Haag. Ondanks dat we hierover veel praatten, was dat pittig voor me. Maar alles voor de liefde!

We woonden een jaar lang in een caravan op ons erf waar we volop klusten aan ons liefdesnest dat na anderhalf jaar klaar was. Ondertussen zaten we middenin een tweede IVF-traject. Vanaf dat moment liep alles anders. Vlak voordat ik met een vriendin op yogavakantie ging, klaagde mijn vriend al over hoofdpijn en stress. Op zich niet gek door de zware verbouwing, dacht ik toen nog. Maar toen hij tijdens mijn vakantie mijn berichtjes niet beantwoordde en nogal lauwtjes reageerde op mijn belletjes, voelde dat niet goed.

Portretfoto van psychologe Hester Schaart

Gedumpt door mijn grote liefde

Bij thuiskomst stond hij me al op het erf op te wachten en zei hij dat hij niet meer wilde. Dat het niet meer werkte. Het was over tussen ons. Ik moest het doen met de woorden ‘Ik heb me vergist en wil dat het stopt.’ Vol ongeloof staarde ik hem aan. ‘Maar ik ben bezig met een tweede IVF-poging’, stamelde ik nog. Toen hij zei ‘Ja, maar dat was niet wat ik wilde, dat wilde jij!’ stortte mijn wereld in. Hij maakte onze droom in een keer kapot. Als een zeepbel die uit elkaar spatte.

Een week lang woonde ik in het verbouwde huis en hij in de caravan. Op mijn pogingen om met elkaar te praten ging hij niet in. Ik was totaal de weg kwijt, sliep niet en at niet. Ik kon alleen maar voor me uit staren en huilen. Als psycholoog hielp ik altijd anderen met rouwen, trauma’s, angsten en depressies, maar hoe ik zelf met deze pijn moest omgaan, wist ik niet. Mijn ex nam het huis volledig over. Waardoor ik ook nog een financieel probleem had. Een paar maanden later woonde ik weer in Den Haag. Er kwam een appartement vrij in het gebouw waar mijn moeder woonde – een mooie plek voor een nieuwe start van mijn leven.

man staat treurend tegen hek met hoed in hand

Een aardige buurman maakte me wegwijs in de stad. Hij liet meteen merken dat hij me leuk vond. Het was een welkome ontspanning en tegen beter weten in kregen we een relatie. Maar uiteindelijk pasten we toch niet goed bij elkaar. Na twee jaar hakte ook hij de knoop door. En dat was voor mij de genadeklap.

Maandenlang ging ik als een angstige gestreste kip door het leven. Het enige wat wél goed ging was mijn werk. Het helpen van cliënten was een fijne afleiding. Toen ik tijdens een cursus een oudere psychotherapeute ontmoette met wie het klikte, veranderde alles.

Na therapie wist ik wat er misging En ontmoette ik mijn grote liefde

Na mijn therapie wist ik wat er fout ging in mijn relaties en wat mijn eigen rol daarin was. Ook accepteerde ik dat ik geen kinderen meer kon krijgen. Vanaf toen lukte het me weer om te genieten. Ik kon weer lachen met vriendinnen, de puf opbrengen om te sporten en genoot weer van lekker eten. Ik stond weer open voor de liefde en ontmoette Marcel. Mijn man en grote liefde.